Het wil niet lukken bij Bumpers
De vrouwen van Bumpers zijn dit seizoen hopeloos op zoek naar de juiste vorm. Ook zaterdag in de basketbalderby tegen streekgenoot Kimbria wilde het niet lukken. Bumpers brak, verdronk in de tweede helft in apathie, en verloor met harde cijfers: 43-64.
De speelsters en coach Cleo Wright vormen samen vlak voor de eerste sprongbal op de Bumpershelft een soort van heksenkring. Een aangeslagen team, op zoek naar verbinding, chemie en misschien wel bijzondere krachten om de eerste winst te pakken. Wright krabbelt nog snel wat op het taktiekbord en prevelt zijn laatste aanwijzingen.
„Voor zo’n wedstrijd hoef ik mijn speelsters niet te motiveren”, laat Wright voorafgaand aan de wedstrijd weten. „Dit is een streekderby. En die willen ze heel graag winnen. We moeten gewoon winnen.”
Zijn collega bij Kimbria, Almir Klacar, is enkele minuten daarvoor nog stelliger. „Wij gaan winnen. En als dat niet gebeurt moeten we ons diep schamen. Nee nee, stoppen doe ik dan niet, zo zit mijn wereld niet in elkaar. Maar als we van dit Bumpers, dat zo volledig uit vorm is, verliezen, dan moeten we elkaar in een pittig gesprek eens goed in de ogen kijken.”
Echt lekker draait het bij Kimbria tot nog toe echter ook niet. Eén overwinning is de schamele oogst van de vijf eerdere ontmoetingen tegen veelal sterke tegenstanders. Het verlies was volgens coach Klacar steeds te wijten aan een gebrek aan mentale weerbaarheid. „Kijk naar vorige week. Staan we tegen Binnenland vlak voor tijd 12 punten voor, en geven we het toch weer weg. We zijn niet stressbestendig, maken verkeerde keuzes en verlammen op het moment suprême.”
Bumpers heeft in tegenstelling tot Kimbria nog niet één keer het zoet van een overwinning mogen proeven. De ploeg van Wright speelde vorig jaar in een goede flow en eindigde in de top van de tweede divisie. Nu staat de ploeg stijf onderaan.
In die magische cirkel voorafgaande aan de wedstrijd spreken de speelsters van Bumpers zaterdag weliswaar de wil uit om er alles aan te doen. Maar je kunt yellen, elkaar high fives geven, en mantra’s uitspreken; de vraag blijft hoe diep de speelster gaan om die belofte ook waar te maken.
Bij de eerste balomwentelingen hangen de bezwerende woorden van de coaches nog in het zwerk van de oude Stadssporthal in Sittard. Bumpers klampt aan bij Kimbria en trekt een vrijwel onneembare vesting op rond de eigen basket. Even brandt het vuur, is er na één kwart succes en hoop (9-8). Maar die hoop vervliegt bij de eerste tegenslagen. Kimbria vindt de goede vorm, Bumpers voelt dat en begint te wankelen. Bij rust is de marge al elf punten (16-27). Er volgt nog een korte opleving in kwart drie (20-27), maar daarna gaat het mis. Center Elke Platzbeecker verlaat huilend met een vinger uit de kom het veld. Haar ploeg huilt innerlijk mee.
Want Kimbria overklast de thuisploeg inmiddels op alle fronten en bereikt een marge van maar liefst 30 punten. Niet met goed basketbal overigens, maar vooral met wilskracht, overtuiging en vertrouwen. Kimbria-coach Almir Klacar kan tevreden zijn. Lachend: „Nee, dat gesprek hoeft er voorlopig niet te komen.”
Coach Jos Wolfs van de mannen van Kimbria zag zijn team in eigen huis met 52-74 verliezen van Tower Jumpers uit Barneveld. Na de prima winst van vorige week verviel het team volgens Wolfs in klassieke fouten. „Te weinig ritme en geen discipline in onze aanvallen”, verzuchtte de coach. Na een 0-10 opening konden de Jumpers hun voorsprong zonder veel problemen verder uitbouwen.
Bron: Dagblad de Limburger 14 november 2016
